Rozdział nie wiem jaki, bo jestem leniwa i nie patrzę.

Jestem. Wreszcie poczułam się na siłach, by napisać całkiem długi jak na mnie rozdział. Na szczęście niemieckiego nadal nie rozumiem i nie będę zadręczać was cytatami. Naszła mnie wena jak nigdy. Podziękujcie mojej ukochanej mp4-ce i piosenkom na niej zamieszczonych. Życzę miłego czytania!

- Co znalazłeś? – spytała Amber z zaciekawieniem zaglądając mu przez ramię. Było to trochę trudne ze względu na wzrost chłopaka.

- Przecież tu nic nie ma, Alfie.  – roześmiała się Pat.

- Nie ma?

- Nie.

- Musiałeś coś pomylić.

- Widziałem Rufusa! Tutaj! – krzyczał wymachując rękami jak niepełnosprawny umysłowo. – Szukał czegoś! Te odciski należały do niego! Powrócił! A ta książka! – wskazał na książkę – Ona… ona…

- Sratatata – mruknął Clarke – Przeoczyłeś jeden maleńki szczególik. On nie żyje. A druk nie znika bez żadnego śladu.

- Żyje!

- Spaprałeś całą zabawę… Dzieciaki się tak cieszyły…

- Ale…

- Nie gadaj głupot! Kosmici! Teraz Rufus! Wróć do normalności!

- Jeszcze zobaczycie…

Nazajutrz

Przygładziła swoje długie prawie czerwone włosy i wcisnęła stopy w czarne bambosze. Podeszła na palcach i pogłaskała Lisę po główce. Zmierzwiła blond włosy  Erica i jej spojrzenie utkwiło w śpiącym Eddiem.  Na twarzy pojawił się chytry uśmieszek. Po kilku minutach weszła do kuchni i zastała tam już Marę, Jeroma i już udobruchanego Alfiego pochłaniających śniadanie.

- Piękny dzień,  prawda Patricio? – powitała ją Mara podsuwając jej pod nos kanapkę z miodem.

- Tak, piękny, ale nie jestem głodna.

Po tych słowach skierowała swe kroki do pralni w wyjęła stamtąd balię. Napełniła ją lodowatą wodą i pomaszerowała w stronę strychu łapiąc ciekawe spojrzenia jedzących.  Gdy tylko utracili kontakt wzrokowy wrócili do jedzenia.

- To ile jeszcze dni zostało? Nadal liczysz? – wybełkotał Clarke przez płatki.

- Jedenaście! Tylko jedenaście! A u was ile?

- No właśnie… Alfie czy możemy mieć podwójny ślub? Amber się zgodzi?

- Oczywiście! – rozentuzjazmował się – Świetnie! Czy…

Rozmowę o ślubie przerwał krzyk Eddiego dochodzący ze strychu. Najwyraźniej Pat wiedziała jak sensownie zużytkować wodę.

-  Znowu w formie! – wrzasnął, gdy cały mokry wszedł do salonu odganiając się od bliźniaków. – Tylko nie mogłaby na kimś innym?

- Trzeba było się nie żenić, Eddie. – stwierdziła Mara.

- Przepraszam, bo nie dosłyszałem. Czy powiedziała to Mara Jaffray za kilkanaście dni Clarke? – odgryzł się ściągając Erica z pleców.

-A dokładniej jedenaście.

- Czy ja muszę o wszystkim dowiadywać się ostatni? 

Jerome nie opuścił okazji by zaproponować mu jedzenie, co spotkało się z dezaprobatą Alfiego.

- Ciekawe, czy Trudy żyje… - westchnął Lewis wspominając naleśniki.

- Mam nadzieję. – poparł go Clarke - Wtedy będzie mogła wrócić i nie żywilibyśmy się płatkami z pobliskiego marketu!

- A propos pobliskiego marketu, trzeba kupić kaszkę dla dzieci.

- Mamo!

- Tak, tak trzeba się zdrowo odżywiać.

- Lisa chcię naleśniki, jak wujek Alfie! – żachnęła się młoda Sweet wdrapując się na stanowczo za wysokie dla niej krzesło.

- Elic teź! 

-No!

- Tak bardzo chcecie naleśniki?- spytała Pat opierając się o drzwi, w których ciągle jeszcze stała.

- Tak!

- To sama zrobię.

- Nie!

- No widzicie.

- Myślę, że sprowadzenie tutaj Trudy nie jest złym pomysłem. – szepnął Alfie do ucha Eddiego.

- Spróbujemy.

3 dni później

- Naaaaaaaleśniiiiiki!

- Eric! Lisa! Cicho być próbuje nakładać sobie maseczkę!

- Łłłłłłłłłłłiiiiiiiii! My teź chcemy!

- Patricia i Eddie do mnie! Ogarnąć tą czteroletnią brygadę niszczenia słuchu, ale już!

- O co chodzi, Amber? – spytał Alfie wchodząc do pokoju. – Aaa. Sweet juniorzy.

- Tylko gdzie ich rodzice?

- Eddie gdzieś wyszedł, a Pat słucha muzyki.

Faktycznie Sweet pogrążona była w słuchaniu swoich ulubionych piosenek na swoim ulubionym odtwarzaczu leżąc na swojej ulubionej kanapie. Nie usłyszała wchodzącej Amber, ponieważ właśnie śpiewała piosenkę razem z zespołem Avenged Sevenfold.

-  Now that it's done I realize the error of my ways
I must venture back to apologize from somewhere far beyond the grave
I gone make up for what I've done
'Cause I was all up in a piece of heaven
while you burned in hell, no peace forever
'Cause I really always knew that my little crime
would be cold that's why I got a heater for your thighs…

- Beznadziejne. – stwierdziła blondynka przewracając oczami.

 Po tych słowach zaprzestała donoszenia na bliźniaki I wróciła do pokoju. Gdy przechodziła przez hol usłyszała nerwowe stukanie w drzwi. Zastanowiło ją to. W Domu Anubisa jest teraz dzwonek. Myśląc, że jakiś kot drapie w drzwi otworzyła je. Stała za nimi stara kobieta o hiszpańskiej urodzie. Jej czarne niegdyś włosy przybrały nieprzyjemny odcień szarości. Na jej poczciwej twarzy widniała spora ilość zmarszczek.

- Witaj gwiazdko.

Gotująca Patricia. Świat się wali. Trudy na ratunek zagłodzonym!